Typisch Afrikaans

Donderdag 28 december 2017

Een heerlijk ontbijt staat voor ons klaar als we beneden komen na een onrustige nacht. Al de hele ochtend ruikt Arthur het typische ‘Engelse ontbijt’ en ook papa kijkt uit naar een heerlijk ontbijt met ei en bacon. Ik houd het bij een boterham met honing, want ik ben niet zo van het vlees. Een vol bord met bacon, eggs, sausages en warme tomaten op toast wordt geserveerd en al snel zit iedereen vol. Een goed begin van de dag dus.

Het is tijd om Bredasdorp te verlaten en richting het enige echte natuurpark in deze omgving ‘De Hoop’ te rijden (http://www.capenature.co.za/reserves/de-hoop-nature-reserve/). De weg is niet al te best. Een uur lang rijden we over hobbelige zandpaden en na elke berg komt weer een nieuwe berg tevoorschijn. Alsof er geen einde aan komt. Toch bereiken we het park na de ‘bumpy ride’.

We doen snel een drankje bij het restaurant 7 kilometer verderop en besluiten naar het strand te gaan. Nog 17 kilometer te gaan voordat we met onze voeten in het water van de Indische oceaan zullen staan. Onderweg komen we een aantal dieren tegen: blesbokken, struisvogels en zelfs één baviaan. Gelukkig loopt hij op een grote afstand. Het zal je maar gebeuren, opeens al je spullen kwijt 😉

Ik loop vooraan het rijtje en zie dus als eerst het kleine strandje genaamd ‘Koppie Alleen’ waar de pijlen ons naartoe brengen. Het lichtblauwe water ziet er uitnodigend uit en daarom ga ik al snel even voelen of het water niet te koud is. Prima water, al zeg ik het zelf.

We besluiten verder te gaan, zodat we niet te laat aankomen bij de volgende B&B. Opnieuw moeten we rijden over het zandpad en papa zet om de tien minuten de auto aan de kant om foto’s te nemen van de (naar mijn smaak) wat saaie en kale vlaktes. De reis duurt dus wel iets langer dan verwacht.

We komen aan in het dorpje Swellendam, kijken wat rond en rijden door naar de plaats waar we overnachten: De Oude Pastorie. De eigenares spreekt Nederlands en iedereen is erg gastvrij. Het is net zo’n warm welkom als dat we hadden toen we aankwamen op de luchthaven. De eigenaars verwijzen ons naar een restaurant verderop. ‘Typisch Afrikaans’, zeggen ze.

We komen aan en worden gewezen op een tafel voorin het restaurant met het bordje ‘reserved’ er op. Arthur en papa gaan voor lokaal wild braai, antilope om precies te zijn. Ik houd het bij rijst met kip en achteraf een heerlijk toetje met fruit van het seizoen. In plaats van een Nederlands pepermuntje krijgen we een zelfgemaakt stukje karamel bij het afrekenen. Arthur en ik besluiten er nog één te vragen, want dit is stukken beter dan een pepermuntje. Baaie lekker.

We lopen terug en papa opent het hek van onze verblijfplaats met een afstandsbediening, alsof wij de echte bewoners zijn. Als we de kamer binnenkomen staat er een glaasje dessertwijn met wat chocolaatjes op mijn nachtkastje. Deze mensen denken echt overal aan, how sweet!

Einde van dag 7