Onze laatste stranden

Donderdag 4 januari 2018

Hallo dames en heren. Na eindeloze oproepen, pushberichten en andere stimulerende berichtgevingen, zal ik Arthur, verslag doen van donderdag 4 januari om mijn fans gerust te stellen.

Table Mountain, daar kom ik nog even op terug. Tweeëneenhalve uur wachttijd voor de Kabelbaan of 2,5 uur wandelen in 30 graden +. Gaan we niet doen. Die kunnen we dus helaas ook niet afvinken. Een reden om nog een keer terug te komen naar Zuid Afrika.

Ik ben redelijk vroeg uit de veren om op een lege ontbijttafel te stuiten. Het ontbijt wordt namelijk gegeten op het witte zandstrand van “Fish Hoek”. Het konvooi arriveert op het strand en iedereen begint zich haastig te installeren gezien het feit dat het al tamelijk druk is voor 9 uur ’s morgens. Het is immers ook flink aan het dooien. Alle tenten, klapstoelen en handdoeken zijn strategisch geplaatst en een paar mensen beginnen het ontbijt voor te bereiden. Het overige aantal, waaronder ik, stormt naar de zee. Wederom is de bekende “zwarte vlag” te zien. De zwarte vlag is de: “er zijn waarschijnlijk misschien geen haaien want we kunnen ze nog niet zien dus in principe zou het goed moeten zijn maar kijk uit” vlag. En met dit zeer geruststellende bericht hollen wij massaal het heerlijke blauwe water in en eten wij vervolgens ons ontbijt.

Het is een uur of 12 en we rijden terug naar het huis. We koelen nog even af in het zwembad en we beginnen de lunch voor te bereiden, een vrij stevige lunch. Vervolgens beginnen we onze maaltijd vers vanaf de braai te verslinden. Heerlijke steaks, voor mij natuurlijk medium rare. Het is een memorabele maaltijd waarna wij vervolgens weer het zwembad in duiken. Mijn schouders zijn wel al lichtelijk verbrand van de hele dag in het Afrikaanse zonnetje, medium rare.

Het is onderhand 6 uur en we verzetten onze koers naar een prachtig strand aan de Atlantische Oceaan. Llandudno vlak bij Hout Bay. Eenmaal aangekomen op het strand wordt de beachvolleybal set uit de auto gehaald en beginnen wij met het installeren van het net, poging 1 …

De wind waait erg hard en na een poging of vijf en het heen en weer gesleep van wat zware rotsen tegen het wegwaaien, beginnen wij onze volleybal potjes gehaast. Het laatste beetje daglicht laat ons vijf wedstrijdjes toe.

Rond half 9 keren wij huiswaarts en tot onze grote spijt beginnen wij al een beetje met het inpakken van de koffers met het barre idee dat het overmorgen weer winter is.

Einde van dag 14